🔺اعتراض به کشتار مردم بحرین دیدار پرسپولیس و الاتحاد در اردیبهشت ۹۰ را خبرساز کرد. بسیاری، با شعار ورزش را سیاسی نکنید اقدام دانشجویان در اعتراض به آدم کشی عربستان و بحرین را محکوم کردند و چند نفری هم بازداشت شدند. کمتر از ۱۰ سال قبل و در اسفند ۹۹ شعار فوتبال سیاسی نیست یک بار دیگر بر سر ایران فریاد زده شد. جایی که ایران به میزبانی بحرین اعتراض کرد و کنفدراسیون فوتبال آسیا بلافاصله تهدید کرد که اگر به این اعتراض ادامه دهید و عملی‌اش کنید ۳ امتیاز به نفع رقیب تنها چیزی است که نصیب‌تان خواهد شد.
🔺حکایت بازی نکردن با رژیم اشغالگر هم که ماجرای همیشگی چماق ورزش غیرسیاسی بر سر ایران است. حق ندارید بازی نکنید چون بازی نکردن شما ورزش را سیاسی می‌کند!
🔺حمله روسیه به اوکراین اما نشان داد وقتش که برسد ورزش بیش از آنچه فکرش را هم بکنید سیاسی است. هواداران لهستان در ورزشگاه یک صدا شعار می‌دهند که ف*ک راشنز اند پوتین و فیلم آن به عنوان نمادی از همبستگی با اوکراین دست به دست می‌شود و خبری هم از سیاسی نکردن فوتبال و ورزش نیست که هیچ، کمیته المپیک و یوفا هم دست به کار می‌شوند. از یک طرف فینال چمپیونز لیگ فورا از روسیه گرفته می‌شود و به فرانسه داده می‌شود از طرف دیگر سوئد و لهستان اعلام می‌کنند که حاضر نیستند در برابر روسیه بازی کنند.
🔺کمیته بین المللی المپیک هم در اطلاعیه‌ای از همه و همه می‌خواهد که قید برگزاری مسابقه در روسیه و بلاروس را بزنند و فرمول یک هم خبر می‌دهد که دیگر خبری از میزبانی روسیه نیست. از آن طرف هم انگلیس روادید اعضای تیم بسکتبال مردان بلاروس را لغو می‌کند چون این کشور از حمله روسیه به اوکراین حمایت کرده است.
🔺همه این‌ها نشان می‌دهد که فوتبال و ورزش سیاسی نیست اما فقط برای غیرچشم آبی‌ها. برای چشم آبی‌ها همه چیز سیاسی است، حتی شعار روی سکوها.
@TebyanOnline
