یکی از نقاط مشترک روند نزولی اخیر در بازارهای سنگ آهن و نفت خام این است که تولید کننده های اصلی علی رغم مازاد عرضه حاضر نیستند از تولید بکاهند تا از سهمشان از بازار کم نشود. چنین سیاستی منطقی به نظر می رسد و افزایش تولید این دو کالای مهم را علی رغم کاهش شدید قیمت آن ها توجیه می کند. البته نمی توان گفت که شرکت های معدنی بزرگ دنیا از جمله واله، بی اچ پی و ریو تینتو در بازار سنگ آهن وضعیت مشابه عربستان و سایر کشورهای اوپک در بازار نفت را دارند.
غول های معدنی دنیا و لیدرهای اوپک هر دو کنترل بازاری را که در آن هستند در دست دارند و تاثیر گذاری بالایی دارند. شاید برخی از اعضای اوپک آرزو داشتند وضعیت بازارشان مشابه بازار سنگ آهن باشد و یا برعکس برخی کشورهای عرضه کننده سنگ آهن به دنبال شرایطی مشابه بازار نفت بودند. بر خلاف اوپک، شرکت های معدنی یک سازمان تشکیلاتی و گروهی ندارند.
سال ٢٠١١ که شرکت های معدنی بزرگ دنیا از برنامه خود برای افزایش ۴٠٠ میلیون تنی عرضه جهانی سنگ آهن صحبت کردند قیمت سنگ آهن در بازار نقدی چین به اوج ١٩٠ دلار رسید. امسال با توجه به مازاد عرضه و تقاضای پایین چین قیمت این ماده اولیه به ۴۶ تا ۴٧ دلار رسید. البته امید به بسته های محرک اقتصادی و برنامه شرکت بی اچ پی برای کاهش روند افزایش تولید معادن، قیمت را به ۵٧ دلار بهبود داد. در بازار نفت خام نیز همچون سنگ آهن بین ژوئن سال گذشته تا ژانویه امسال قیمت ها افت شدید ۶٠ درصدی داشت ولی پس از آن تا حدود ۶۵ دلار بهبود یافت. این افت شدید پس از آن اتفاق افتاد که عربستان اعلام کرد تولید را برای بهبود قیمت ها پایین نمی آورد چون نمی خواست از سهم خود در بازار نفت بکاهد.
چه شرکت های معدنی و چه عربستانی ها به این نتیجه رسیده اند که بهتر است سهم خود را از بازار از دست ندهند تا این که قیمت بالا برود و رقبایشان به سود برسند. در دراز مدت شرایط برای تولید کننده های نفت بهتر می شود چون مازاد عرضه در بازار آن ها به شدت سنگ آهن نیست و چشم انداز بهبود تقاضا در آینده روشن تر است. ولی در بازار سنگ آهن مازاد عرضه ساختاری است و برای سالیان سال بهبود تقاضا نمی تواند کمکی به رفع این مازاد عرضه بنماید.
نگاهی به نقاط مشترک بازار سنگ آهن و نفت خام
